TTT (Tessera & Trianta Tria)

Δεν είχα τίποτα να πω.

Για τρία φριχτά δευτερόλεπτα είχα παγιδευτεί σε μια ερώτηση-ματ!

Σιωπή βαρυσήμαντη*. Μια αφαιρετική ματιά στο 4'33''. Η αυτοπεποίθησή μου πέταξε αγουέυ:

Βαριά. Σαν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. Σημαντική. Σαν την στραβοτζελωμένη τούφα μαλλιών στο καθρέφτη ενός ολοφώτιστου ασανσέρ. Βαρυσήμαντη και η ερώτηση**.

"...και δηλαδή; Πως στροβιλίζονται οι καπνοί του τσιγάρου;"

"Ε! Κάπως." Κατάφερα και ψέλισα ελαφρώς κοκκινισμένος στα μάγουλα παραδεχόμενος την παλικαρίσια ήττα μου.

Είχα μαλακώσει. Είχα χάσει τα αντανακλαστικά μου. Και για πρώτη φορά εδώ και καιρό μένω άφωνος. Τρία δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν σαν αιώνας ώσπου να απαντήσω "κάτι" που μ' έκανε να χάσω τελείως το στυλ μου. Η κυρία Αποπάνω (χαϊδευτικά Νίτσα) χαμογέλασε τώρα συγκαταβατικά. Έμεινα να περιμένω. Είπιε ότι απέμεινε από το ποτό της. (Μπλιαχ με Bliah και ζάχαρη και ροζ. Ένα νοστιμότατο κοκτέιλ εν ολίγοις.) Έγλειψε μια σταγόνα από το κάτω χείλος της. Έβγαλε μια trident.*** Έβαλε μια trident****. Έβαλε liposan. Μετά μου 'κανε τη χάρη και μίλησε:

"Είσαι γλυκούλης τελικά". Και καθώς μου ξεχείλωνε τη μπλούζα τραβώντας με προς το μέρος της μου ξεχείλωσε και το αμήχανο χαμόγελο με ένα πολύ υγρό και ανατριχιαστικό τρόπο (με την καλή την έννοια) καταφέρνοντας έτσι να χώσει μέσα αυτή τη γλώσσα που τόσο θα λάτρευα για τις προσφορές της από εκεί και πέρα.

Με είχε του χεριού της!

*...ακολούθησε.

**...που προηγήθηκε.
***...απ' το κουτί.
****...στο στόμα.