Ξυπνάς. Ξυπνάς πάλι ξέροντας όλη τη μέρα σου. Όλο το πρωί θα φύγει σε μια ανάσα. Αδιάφορο. Στον αυτόματο πιλότο, με ψυχαναγκασμούς και μίση. Με την αμηχανία σου και την άνεση να κάνουν τραμπάλα στο άδειο και πονεμένο από τους φραπέδες στομάχι σου. Με τους αστάθμητους παράγοντες που -ας μην κοροιδευόμαστε- δεν υπήρξανε ποτέ τους.
Έτσι αποκαλείς τις 2 μνήμες και τα 3 γεγονότα που σε μετράνε αντίστροφα. Δεν θες να σκέφτεσαι, δεν θες να γελάς, δεν θες να ξέρεις, δεν θες να κλάψεις. Δεν σταματάς να σκέφτεσαι δεν σταματάς να λες κρυάδες, δεν σταματάς να αναρωτιέσαι -με περιέργεια θανάσιμη, δεν σταματάς να βουρκώνεις. Πονάς και φοβάσαι ότι θα πονέσεις. Σου κόπηκαν τα πόδια καιρό τώρα…
Το απόγευμα θα φύγεις τρέχοντας.
Υπάρχει εκείνη η αρχαία δύναμη μέσα σου. Η αχόρταγη δίψα του κυκλοφοριακού του στόματός σου για την μεθυστική σφραγίδα του πρώτου ιδρωμένου ποτηριού. Πάντοτε γεμάτο με αίμα. Πάντα γεμάτο με αίμα χριστιανικόν…
"Έτσι ξεκινάει το παιχνίδι Τους." Σκέφτεσαι... Ναι... Έτσι ξεκινάει το κάλεσμά Μας. Έτσι ξεκινάει η υποταγή Σου.
Ονομαζόμαστε «Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης». Και έχουμε προσκοπικό καθήκον, κάθε μέρα να κάνουμε τουλάχιστον μια… Βασικά, γνωρίζεις πολύ καλά τον σκοπό μας...
Γνωρίζεις πως ιδρυθήκαμε προ αρχαιωτάτων χρόνων.
Γνωρίζεις ακόμα πιο πολύ πως δεν είμαστε σοβαροί.
Αλλά! Σ' αγαπάμε! Ναι σ' αγαπάμε αληθινά και χωρίς συμβόλαια! Είμαστε εκείνο το κομμάτι της ανθρωπότητας που δεν αποκαλύπτει τον εαυτό του στο πρόσωπο της Γης ούτε νύχτα ούτε μέρα. Και είμαστε γεμάτοι τρύπες. (Τρύπες που μας άνοιξαν τα υπόλοιπα ανθρωπάκια που χτυπούν πισώπλατα και που σου κλέβουν την σειρά στην αναμονή. Οι ίδιοι που βιάζονται να προλάβουν την μοίρα τους. Και όλα αυτά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο ή σκόπο. Και την τελευταία ιδιότητα να ξές καλά ότι την μοιραζόμαστε και οι μεν και οι δε... Αυτό το "χωρίς σκοπό"..)
Όπως πολύ καλά έχεις διαπιστώσει, σκοπός μας και καθήκον μας είναι να διαταράσσουμε, τούλαχιστον μια φορά τη μέρα, την κανονικότητα των πραγμάτων. Την δικιά σου του δίπλα σου του από πάνω σου… (Θα το ‘θελες πολύ να έχεις και κάποιον από κάτω σου, κάποιον να του γαμάς την ζωή για να νιώθεις κι εσύ κομμάτι της πίτας, μοιρασιά της μοιρασιάς, με κάποιον τρόπο… έτσι δεν είναι;;; Όχι όμως, δεν αξιώθηκες..)
Α! Και φυσικά, μας αρέσει να πίνουμε!
Και έχεις γίνει κι εσύ ένας από εμάς. Και δεν είναι ανάγκη να θυμάσαι πότε. Εδώ δεν θέλεις να θυμάσαι άλλα και άλλα... Θάβεις καιρό τώρα την μόνη γυναίκα που αγάπησες ουσιαστικά μικρέ μου! Και το ξέρω καλά..
Και να σου πω κάτι; Τα δικά μας, άφησέ τα κατά μέρος. Για λίγο… Ξέχνα τα.
Το λοιπόν! Έχεις μπει στην Ανδρομέδα… Έτσι ξεκινάει πάντα το στόρυ εξάλλου. Εκεί καταφεύγεις και ξέρεις ότι σε παρακολουθώ στενά.. Κάθεσαι αμήχανα. Βολεύεις τα πράγματα και βγάζεις ένα πακέτο τόσο τετράγωνο που ξέρεις ότι δεν θα διατηρήσει για πολύ την ευπρέπειά του. Ούτε και την στεγνότητα του…
Υπάρχει λόγος πού όταν μεθάμε χάνουμε μέρος των ικανοτήτων συντονισμού των άκρων μας. Υπάρχει λόγος που πάντα ρίχνεις το μισό κρασί σου στο τραπέζι.
Υπάρχει λόγος πού όταν μεθάμε χάνουμε μέρος των ικανοτήτων συντονισμού των άκρων μας. Υπάρχει λόγος που πάντα ρίχνεις το μισό κρασί σου στο τραπέζι.
Πρώτα-πρώτα τα χέρια μας απελευθερώνονται από την σοβαρότητά τους. Λύνονται λίγο πιο πριν από την γλώσσα μας, κρούωντας, διακριτκά, τον κώδωνα της αντίστροφης αφύπνισης. Εκεί είναι που βρίσκουν έδαφος και ξεχύνονται οι θυμικές μας αποχρώσεις. Αναλαμβάνουν αυτές το πιλοτήριο του σώματος. Και αυτές, να ξέρεις, δεν είναι μικρά παιδιά σαν κι εμάς. Ξέρουν. Ξέρουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να σε προδώσουν, άλλη εκτός από την στιγμή που πάς να ρίξεις το χυδαίο κρασί σου στο αυτάρεσκο ποτηράκι σου. Έτσι για αρχή καλωσορίζεις και το σιδερένιο τραπέζι σου στο σιωπηλό μας γλέντι.
Του δίνεις άδεια εισόδου και παραμονής στην αδερφότητά μας. Όσο θα πίνεις βέβαια, σειρά θα έχουν και το πακέτο σου και το κινητό σου. Δες το σαν μία σπονδή…
Χαμογελάς!.. Με έχεις ξανακούσει προφανώς ή τα χεις σκεφτεί και ο ίδιος! Ναι λοιπόν κύριος… Φαντάσου το σαν μια σπονδή στους θεούς. Μία σπονδή στο πνεύμα του τραπεζιού ή στο κάρμα σου ή στον Σατανά τέλος πάντων.
Μια σπονδή για να ζήσεις ή να ακούσεις ή να ζήσεις ακούγωντας κάποια καλή ιστορία.
Και πρέπει να το κάνεις... Γιατί; Γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά είσαι ήδη στα δύο κανατάκια! Είσαι πάνω στο πρώτο σου 60λεπτο παραμονής. Έχεις, κατά ένα λίτρο, λιγότερο άδειο στομάχι, την προσοχή σου χαμένη, την τσέπη σου να αποχαιρετάει τα πρώτα σου 8 ευρώ και πάει λέγοντας… Πρέπει να ακούσεις μια καλή ιστορία τώρα γιατί όλην αυτή την ώρα, οι τοίχοι έχουν ποτίσει από τα δικά σου παράπονα... Είτε τα λες είτε όχι... Έτσι όπως σε πήρε και έγειρες κιόλας, τα κάνεις όλα να ακούγονται, να τα σκέφτεσαι και να προφέρονται όλο και πιο μελό σε σχέση με το πώς σε ξύπνησαν...
Και πρέπει να το κάνεις... Γιατί; Γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά είσαι ήδη στα δύο κανατάκια! Είσαι πάνω στο πρώτο σου 60λεπτο παραμονής. Έχεις, κατά ένα λίτρο, λιγότερο άδειο στομάχι, την προσοχή σου χαμένη, την τσέπη σου να αποχαιρετάει τα πρώτα σου 8 ευρώ και πάει λέγοντας… Πρέπει να ακούσεις μια καλή ιστορία τώρα γιατί όλην αυτή την ώρα, οι τοίχοι έχουν ποτίσει από τα δικά σου παράπονα... Είτε τα λες είτε όχι... Έτσι όπως σε πήρε και έγειρες κιόλας, τα κάνεις όλα να ακούγονται, να τα σκέφτεσαι και να προφέρονται όλο και πιο μελό σε σχέση με το πώς σε ξύπνησαν...
(Χεχε... και τώρα ξύνω πληγές )
...Σε σχέση με το πώς σε ξύπνησαν: ζαλισμένο, σε ξένο κρεβάτι, σε ξένο σπίτι, με ξένα μούτρα να ψάχνουν να σε φτύσουν. Εγκαταλείποντας εντέλει. Εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια. Κάθε μα κάθε προσπάθεια διότι… διότι λείπεις…
Χέστη!..
Χέστη!..
