Η Σάρα απολάμβανε τον πρωινό καφέ της. Ήταν σ’ εκείνη την ευαίσθητη ηλικία που υπήρχε ολόκληρο ζήτημα στο «απολαμβάνω τον καφέ μου». Ήταν φοιτή3. Ήταν επίσης καταδικασμένη να βιώνει παράξενες καταστάσεις όπως για παράδειγμα να μην μπορεί να τελειώσει ποτέ ένα τσιγάρο. Συνήθως τα άφηνε να καίγονται... Είχε δύο χρόνια να νιώσει πως είναι να ρουφάς την τελευταία γουλιά από ένα αφράτο τσιγάρο οπότε το να ρουφάς την τελευταία γουλιά από ένα μοναχικό καφέ, ήταν όντως «κάτι»!
«Πλικι πλικι πλικι» Είπε το λάπτοπ. «Έχετε mail».
Έξυσε το σπυράκι της στο πηγούνι και προσγείωσε αδιάφορα όλο της το είναι στο “Enter”.
Διάβασε.
Δεν κατάλαβε τίποτα.
Ξαναδιάβασε...«Μμμάλιστα...» είπε.
ΞαναδιάβασεΠήγε τουαλέτα.
Χωρίς να σκουπιστεί τινάχτηκε στον αέρα με έναν γλόμπο να φέγγει πάνω από το κεφάλι της και έτρεξε προς το λάπτοπ! Ξαναδιάβασε... Τώρα κατάλαβε! Το επεξεργάστηκε αυθόρμητα όσο ήταν στην τουαλέτα. Ότι δηλαδή αυτό το mail θα της άλλαζε για πάντα τη ζωή. Και όντως , την άλλη μέρα θα σταματούσε το κάπνισμα και θα έβρισκε δουλειά σε βενζινάδικο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου